NIE MA

Przestrzeń nieobecności.

Ponad pięć tysięcy wschodów i zachodów słońca, tyle samo niezjedzonych razem śniadań.

Niezliczona ilość słów, kierowanych nie do Ciebie.

Niekończący się strumień myśli, które mam nadzieję, że słyszysz.

Tęsknota nazywana i przemilczana.

Wzrok zawieszony na modrzewiu, drzewie, które kochałaś mocniej niż wszystkie inne.

Wściekłość, bo nie mogę Ci powiedzieć, że bywam szczęśliwa.

Smutek, że wciąż, tak uporczywie, Cię nie ma.