Wrzesień

Nie ma sensu pisać długich wierszy,

czasami są trudne do przetrwania jak grypa.

O dzieciństwie, dziurze w swetrze, na łokciu,

psach śpiących, na zawsze, w naszych ogrodach.

Spoconych dłoniach, na widok bez widoków,

miętowych cukierkach, z babcinej szafy.

Mówione było - siódme nie kradnij, zielone można,

jak koniczynę, potrzebną do szczęścia.

Oj, brednie i nie widać końca bredni,

słodkich jak zapach suszonych grzybów.

Chodź spać, jesień idzie.