z przyjacielem

rozmowa o pędzącym czasie i pociągu

nie tylko do starych fotografii

z których zniknął kolor zostały cienie

pod oczami ostry makijaż

wyglądam jak dziwka z Mahagonny

zewsząd dochodzi śmiech odbija się

ze ścieżek zdartej płyty

przeskakuje na ścianę Pink Floydów

potem odjazd szaloną lokomotywą

zrobić sobie portret u Witkacego

czytałem wiersze starego poety

znowu obudziły lato i deszcz ale czy są dobre

pytasz zakłopotany - nie mam pojęcia

są jak pocztówki pachnące atramentem

miętówkami i nieograniczonym dostępem

do życia w biało-czarnym kolorze