Niepogoda

Listopad nie przejmuje się chłodem, tylko patrzeć śniegu. Umarłym już postawione świeczki.

Ciężko z nimi pogadać, gdy tłum obok szumi uściskami, pozdrowieniami, zaproszeniami

na gorący bigos, bo przecież, tutaj na cmentarzu, tak bardzo zimno.

Jak co roku, ostrożnie zapalamy w sobie tamten ból, drży niespokojnym płomieniem,

potem gaśnie. Pamięć o nas też się zagoi, szybciej niż się wydaje.

Póki co, pośród wierszy A. Zagajewskiego znajduję kartkę od Piotra Gustawa:

„w Milanie deszcze tak spokojne, że padają nawet, kiedy świeci słońce”. Poezja.

Uśmiecham się do tej wiadomości, a na policzkach czuję deszcz.