Mistrz Zegar Czas

Wieczność trwała bez końca, konsekwentna w swoim niemijaniu, sekunda za sekundą.

M. L. Kossakowska

Jaki jest związek między trzema tytułowymi słowami? Ogromny.

Być może duszne, sierpniowe popołudnie, to nie najlepsza pora, aby się nad tym zastanowić, 

ale z drugiej strony, nigdy nie ma idealnego momentu na zbędne rozważania.

Pewnego dnia stare meble zostają wyniesione z domu.

Nie, nie całkiem na cmentarzysko, gdzieś niedaleko, tak aby kiedy pomarszczą się już dostatecznie, gdy zjawi się w nich pierwszy kornik, kiedy warstwa kurzu zapisze na nich kawał naszego życia – wtedy będziemy mogli ocalić je od zapomnienia, nadać im nowy blask, pokryć olejami, które obudzą je znowu do życia.

Wtedy zjawił się Mistrz.

Kolorowa postać. Człowiek urodzony o sto lat za późno. 

Gdyby mógł żyć w świecie bez elektryczności, przemieszczać się z punktu A do punktu B powozem, na pewno byłby w „swoim świecie”. 

Mistrz zjawiał się przez szereg dni, zaopatrzony w różne kolorowe słoiczki, butelki, mazidła. Prawdziwy alchemik starych biblioteczek pachnących Panem Tadeuszem wydanym w 1956 roku, czy równie starych kredensów, w których na zawsze zamieszkał zapach ciasta, herbaty i nalewki z malin. Wskrzeszanie to żmudna czynność, wymagająca wielkiej cierpliwości i tu pojawiał się pierwszy dysonans. Mistrz nie był cierpliwy. Wręcz przeciwnie. 

Odnosiło się wrażenie, że nieustannie próbuje uciec w przeszłość, ciągle wykonuje ruchy odwrotne do ruchów wskazówek zegarów, a świat wokół odbiera jak gigantyczne nieporozumienie. 

Rozmowy z nim były ciekawe. Wrażliwość na przyrodę, znajomość ciekawych tematów, pozwalała spędzać z nim czas, w taki sposób, iż nie miało się poczucia straconego czasu.

Wtedy pojawił się Zegar.

Stary, ponad stuletni, ciężki, ścienny zegar. Pochodził z kolekcji Mistrza. 

Jego opowieść o tym, jak próbuje regulować 12 mechanizmów różnych zegarów, aby jednocześnie wskazywały tę samą godzinę, miała w sobie coś z groteskowego obłędu. 

Wiele razy, wyobrażałam go sobie w tej sytuacji, kiedy zbliża się pełna godzina i za chwilę …. 

Jak nad tym zapanować, jak dodać czy ująć jeden milimetr na łańcuszku mechanizmu, aby czas płynął równo na wszystkich tarczach. 

Chyba nigdy się to nie udało, z czego jasno wynika, że czas jak kot – chodzi swoimi drogami. 

Jak powinno się obchodzić z zegarem Mistrz wypisał równym, starannym pismem na kartce w kratkę. Niepisaną regułą było to, że „taki” mechanizm powinien być nakręcany męską ręką. 

Akurat tej reguły nigdy nie przestrzegaliśmy. 

Zegar zawsze nakręcała mama, wspinając się na taborety, stołeczki i inne piramidy, które stały się dla niej niedostępne ledwo kilka lat temu. 

Nasz Zegar żyje pomiędzy nami, odmierza równym tykaniem każde zdarzenie. 

Półniemy świadek, spogląda na nas ze ściany, każdego ranka mówi dzień dobry, dobrej nocy życzy każdemu. Spokojny, miarowy odlicza wieczność bez końca, jakby nie zauważał nawet tego, że wciąż nas ubywa.

Wtedy poczułam Czas.

Zaćmienie słońca z 1999 roku było jak kosmiczna podróż. 

Lekkie podekscytowanie, rozmyślanie o tym, jak to będzie wyglądać. Wyobraźnia wędruje daleko, bardzo daleko i nagle świat naprawdę staje się inny. 

Czuję się postacią ze starej filmowej kliszy. Wszystko ma odcień sepii, jedynie słodki smak, zrywanych na tarasie winogron, podpowiada, że wciąż „tu” jestem. Wokół wielka cisza, tak wielka, że zwraca na siebie uwagę. 

Kurz na ulicy wiruje w zwolnionym tempie – zanim opadnie, wrócimy do siebie, zanim opadnie poznamy niejedną galaktykę, nie widząc jej wcale, dotrzemy do myśli o tej chwili, „kiedy nas już nie będzie” i….. nagle kurtyna opada.

Chodźcie na obiad – głos mamy - ocalenie, najcudowniejsza ratunkowa lina, po której można wrócić do rzeczywistości. Kiście winogron znowu są zielone, płatki nagietki smakują gorzko i pomarańczowo, tak samo jak tamten, prawie już zapomniany, sen o Bożym Narodzeniu w upalny dzień.

Wszystko dzieje się nieustannie, nieustannie przemijamy, mechanizmy naszych zegarów tykają aż do końca. Spotykamy się, zapominamy się, jesteśmy, odchodzimy, dotykamy i nie dotykamy Zegara.

Dobra – niech będzie, za oknem znowu ponad 30, i możliwe, że trochę przegrzałam procesor :)