kartka z kalendarza - 28 kwietnia

Pod koniec kwietnia padał śnieg. Czas się urodzić. Idź pierwsza - powiedziałaś.

Komin wyrzucał z siebie dym i wyciągał szyję. Do nieba było daleko i blisko.

Ludzie jeszcze spali, otuleni szarością. Okna odbijały dachy domów, drewniane płoty i piaszczystą drogę do odejścia bez powrotu. Dzwony milczały, dopiero za kilka godzin miały wołać na niedzielną mszę. 

Ojciec palił w piecu, by ogrzać nas nie tylko miłością. Zmęczone biodra matki, nie potrafiły ułożyć się do spokojnego snu, chciałabym wiedzieć, co wtedy czuła, nie potrafię zapytać.

Niewiele wiem o tym domu, ale czasami słyszę jak skrzypią w nim schody, jesienią wiatr zamiata liście, gdzieś tam spadają jabłka i słodkie śliwki kleją się do brakujących wspomnień.

Zimą śnieg zawiewa pola. Drzewa w starym borze na pewno wciąż pamiętają nasze spojrzenia.

Ludzie tam byli dobrzy, mądrzy, jeśli trochę inni, to tylko po to, by móc ich wspominać z uśmiechem.

Władek, który woził psa na motorze, pan hrabia, co nosił kapustę dziurawym wiadrem, Adela, która służyła u państwa w Warszawie i była jak siostra oddziałowa, bo potrafiła robić zastrzyki.

Był też dziadek Witalis, któremu trzeba było dawać brom, bo kochał żonę niewyczerpaną miłością.

Stawu nie pamiętam, wiem, że szło się tam mijając dom szewca. Słońce, z któregoś spaceru,

do dzisiaj noszę w niewidzialnej kieszeni.

Latem podwórka przykrywały dywany dzikiego rumianku, gęste, zielone, wysadzane żółtymi kulkami magicznego zapachu. Ta oaza nosi nazwę Tymianki, ale tego zioła stamtąd też nie pamiętam.

I widocznie to nie był przypadek, że któregoś dnia Adam spytał; „gdzie się urodziłyście, w rumiankach?”.

Dzieciństwo

ogień bez powietrza nie istnieje

dzieciństwo bez kałuży

od zieleni do żółci słonecznika

od żółci do czerwieni jarzębiny

od snu do jawy od marzeń

do spełnienia był krok

stawiany jak w tańcu

klejnoty z żywicy o smaku słońca

upał wylegujący się pod huśtawką

deszcz co pachniał najpiękniej po burzy

a topole przy domu uskrzydlały przestrzeń

proroctwa spisane na kolorowych liściach

spadały szeleściły zwyczajne cuda

małe było wielkim

wielkie też Wielkim

istniało też Słowo

niezwykłe nieśmiertelne

jak Czas