bezsenna wiosna

za domem brzozy niecierpliwe czekają liści

szelestu i migotania słońca gdy bóg zagląda żabom w oczy

mężczyźni wymachują wierszami  

łapią na nie młode kolorowe roześmiane

w krótkich spódniczkach

tuż za wsią i na przedmieściu pełno takich

gdy nadejdzie lato rozebrane pozwolą kobietom

nienawidzieć się do szpiku kości

jesień daleko można czuć się bezpiecznie

za chwilę drzewa urodzą liście a liście cień

po drugiej stronie lasu sosny zapachem żywicy 
wyszumią ptakom boga

bez grzechu poczęty chłód dotknie stóp

jak się stąd ucieka

ile czasu potrzeba by dotrzeć tam przed zmrokiem