po grobową deskę

pan R uśmiecha się i wydaje z siebie komunikat o ślubie

pani D niespeszona miejscem dorzuca że to już pora

chmury za nimi płyną jak szalone brzozy nie wiedzą

co się dzieje i skąd nagle tutaj tyle radości

przyciśnięty kamieniem niebyt staje się lekki

ciężar pustki nie ma ścieżki dostępu do tej chwili

patrzę na nich już tańczą na wielkiej sali z marmuru

szkła i aluminium taki kosmiczny sznyt

nagle pan R odwraca się objaśnia pani D historię M

zginęła w wypadku razem z matką. córka M przeżyła

ciekawe jak radzi sobie z dniem wbitym na zawsze

między prawą a lewą półkulę mózgu